Wie had 30 jaar geleden zich kunnen indenken dat hier in de kerk, behalve uit Nederland, mensen zouden zitten van verschillende landen van Afrika, Azië en Zuid Amerika? Wie had 30 jaar geleden zich kunnen indenken dat hier aan het altaar priesters zouden staan afkomstig uit verschillende landen? Wie had 30 jaar geleden kunnen denken dat bijna de helft van de bevolking van Hoofddorp een migratieachtergrond zou hebben? Enkele mensen zijn daar niet gelukkig mee, protesteren daartegen en verlangen met een zeker heimwee terug naar vroeger toen we nog allemaal hetzelfde waren. Dit is echter een realiteit die we niet kunnen of mogen ontkennen: dat zal niet meer veranderen. Integendeel terwijl nu zo’n 3.000.000 mensen in Nederland een migratie achtergrond heeft, zal, als de ontwikkeling zo doorgaat, dit aantal tot 4 of 5 miljoen oplopen. Hoe gaan we daar als christenen, als navolgers van Jezus mee om?
De Stichter van de congregatie van de Missionarissen van het Goddelijk Woord, P. Arnold Janssen, die 145 jaar geleden op 8 september deze congregatie stichtte in Steyl, een dorpje in de provincie Limburg, dicht bij Venlo, heeft w. s. l. ongedacht al rekening gehouden met deze ontwikkeling. Immers, in 1875 richtte hij een Missiehuis op met het doel missionarissen voor te bereiden die later naar China zouden gaan, naar de Philippijnen, Nieuw Guinea, Togo in Afrika , Brazilië en Argentinië. In dat missiehuis in Steyl, woonden vanaf het begin paters en broeders van verschillende nationaliteiten en landen: Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Luxemburg, Polen en Noord Italië: voor die tijd heel iets bijzonders. Veel mensen in Europa, waaronder ook enkele bisschoppen, vonden het maar een vreemde zaak: terwijl er zoveel problemen in de kerk in Europa waren waarvan men dacht dat die eerst opgelost moesten worden, begon p. Arnold Janssen een Missiehuis in Steyl, niet om priesters op te leiden voor Europa als wel missionarissen die in het buitenland zouden gaan werken. De toenmalige bisschop van Roermond zei, nadat p. Arnold Janssen met hem gesproken had over de stichting van zo’n Missiehuis :”Die man is een gek of een heilige”. Een bijna profetische woord: in 1975 werd p. Arnold Janssen inderdaad heilig verklaard en op die manier zijn gedurfd initiatief gelegitimeerd. Op dit moment werken er zo’n 6.000 missionarissen van deze congregatie in 60 landen in de wereld. De oorspronkelijke ideeën van P. Arnold Janssen zijn helemaal werkelijkheid geworden.
Vroeger dachten we dat Missie en Missionaris betekenden: naar verre landen gaan. Nu zien we dat priesters, broeders en zusters vandaar hier naar Europa komen. Ook hier in Hoofddorp hebben we nu een communiteit van 5 Missionarissen van het Goddelijk Woord: twee uit India, een uit Indonesië, een uit de Filippijnen en ondergetekende. Een ontwikkeling die we 30 jaar geleden absoluut niet voorzien hadden, maar wel een ontwikkeling zoals Jezus die bedoeld had. Immers heeft Hij bij zijn afscheid van deze wereld niet gezegd aan zijn volgelingen: ”Gaat over de hele wereld en predikt het Evangelie aan alle volkeren”? Als navolgers van Jezus, als christenen, zijn wij niet alleen geroepen om aan ons eigen zielenheil te denken als wel ons ook te bekommeren dat de Blijde Boodschap van Jezus overal in de wereld verkondigd wordt. We zijn een missionaire kerk. Vanuit die gedachte zijn vroeger vele missionarissen uit West Europa naar Afrika, Azië en Zuid Amerika getrokken om het Woord van God te verkondigen. Vanuit diezelfde gedachte komen nu missionarissen vanuit die landen hier naar ons toe.
In dit opzicht is het een goede zaak dat we vandaag met mensen afkomstig van verschillende landen hier in de kerk samengekomen zijn. Dat is enerzijds om uit te drukken dat we, van welke afkomst we ook zijn, allen samen navolgers van Jezus, christenen, zijn, anderzijds dat we, ondanks onze verschillen, ons met elkaar verbonden voelen als navolgers van Jezus. We zijn met vele verschillende gezichten maar we zijn één van hart. Het is de moeite waard om daar blij om te zijn, om dit samen te vieren. Van de andere kant is het ook goed dat we hier samengekomen zijn om de kracht te ontvangen om, ondanks onze culturele verschillen, met elkaar in harmonie te leven. Want dit is niet altijd gemakkelijk. De onderlinge verschillen zijn soms de oorzaak van spanningen tussen mensen van verschillende culturen. Dat is heel begrijpelijk. Jammer genoeg gebeurt het nog al eens dat mensen van de ene cultuur zich belangrijker, groter en intelligenter achten dan de mensen uit een andere cultuur. Er is nogal wat rassendiscriminatie, ook al denken sommigen dat ze daarvan gevrijwaard zijn. Juist degenen die zeggen dat zij daar niet aan lijden, moeten zich eens goed in hun binnenste bezinnen of dat er niet vleugjes van rassendiscriminatie in hen huizen. Kortgeleden las ik een interview met iemand van 60 jaar wiens ouders van Suriname afkomstig waren. Hijzelf was hier in Nederland geboren. Hij werkt al jaren als succesvol televisiepresentator. Hij vertelde dat hij door de discriminatie die hij gedurende heel zijn leven had meegemaakt, bepaalde negatieve karaktertrekken in zich had, die hij niet meer uit kon wissen. Hij lijdt daar nog voortdurend onder tot op de dag van vandaag, ondanks dat hij voor de televisie werkt en een goede maatschappelijke positie heeft bereikt. Of laatst vertelde me een donkere ziekenhuisverpleegster dat ze onenigheid had met een collega zodanig dat die op een zeker moment boos tegen haar zei:” Waarom ga je niet terug naar je geboorteland?”. En dat terwijl ze in de Bijlmermeer geboren is!!
Vandaag horen we in de Eerste Lezing en in het Evangelie dat we elkaar altijd moeten vergeven. Dat er verschillen zijn, dat de cultuurverschillen soms tot spanningen of rassendiscriminatie leidt, is heel menselijk, zou ik zeggen. Daar houdt ook Jezus rekening mee. Daarom stelt Hij enkele stappen voor die je moet doen, wanneer er verschillen of spanningen onder ons bestaan. Van harte vergeven is een van de grondhoudingen die zijn volgelingen, de christenen, moeten hebben. God vergeeft ons altijd hoe zwaar we ook in de fout zijn gegaan. God is altijd barmhartig. Daarom, in zijn spoor, moeten ook wij barmhartig voor elkaar zijn en elkaars fouten en tekortkomingen vergeven.
Maar deze vergeving en barmhartigheid houden nog meer in: samenleven met mensen van andere culturen betekent dat we elkaar niet alleen maar verdragen maar ook respecteren, hoogachten en zelfs bereid zijn om van elkaar te leren. Hoe meer we elkaar respecteren, hoogachten en bereid zijn van elkaar te leren, hoe beter onze samenleving zal worden, hoe meer we een wereld om ons heen scheppen zoals God die van ons wil. En hoe rijker wij zelf ook zullen worden als menselijke persoon. Zelf ben ik 40 jaar in Zuid Amerika als missionaris werkzaam geweest. Daar heb ik heel veel van de mensen geleerd waar ik tot de dag van vandaag heel dankbaar voor ben. De mensen daar hebben mij als persoon verrijkt. Ik voel dat ik door hen meer mens geworden ben.
Dat deze Viering van vandaag ons daarvan bewust moge maken en bij dit soms moeilijke proces moge helpen. Dat deze Viering ons de kracht moge geven om , indien nodig, elkaar te vergeven wanneer we elkaar op de een of andere manier pijn hebben gedaan en ons de kracht moge geven om steeds meer naar elkaar toe te groeien tot één christengemeenschap, zoals Jezus dat bedoeld heeft. Amen.
Aan het begin van de Viering: Enkelen van u vragen zich, i.v.m. de corona regels wellicht bezorgd af: “Is het wel goed dat daar vier priesters zo dicht bij elkaar staan?”. Voor die mensen is het goed om te weten dat wij als één familie, als één gemeenschap altijd met elkaar samenleven in de pastorie. En zoals familieleden hier in de kerk bij elkaar zitten, zo doen wij dat ook hier aan het altaar. Dit heeft ook een symbolische betekenis: we willen u niet als individuele personen altijd ten dienste staan als wel als gemeenschap van de Missionarissen van het Goddelijk Woord.
Eerste lezing: Sir., 27, 30 -28, 7
Tweede lezing: Rom., 14, 7 – 9
Evangelie: Mt., 18, 21-35