Zusters, broeders
We gaan Pinksteren tegemoet. Mensen in vuur en vlam voor alles wat goed is. Het feest dat we elkaars taal verstaan, elkaar begrijpen. En alles wordt tussen mensen goed gemaakt.
Wat een feest! Ja, wat een feest zal het zijn als we in onze gezinnen, onze families goed kunnen maken wat fout was. Juist als je elkaar lief hebt, beschadig je elkaar zo gauw, Wat zal het een feest zijn als we in ons verdeelde landje liefdevol elkaar verstaan en tot eenheid komen… rechts, links, populistisch, progressief, als we de handen in een konden slaan om eindelijk die mensen in Groningen te kunnen helpen, de bedrijven , de boeren die het niet redden, de uitkeringsslachtoffers, de kinderen uit huis geplaatst, de mensen die al jaren wachten op een huis, de Oekraïners, de Syriers, de Afghaanse vluchtelingen. Wat zou het prachtig zijn als Rusland en de Oekraïne, Amerika en China en al die andere landen elkaar zouden verstaan en voor liefde, vrede zouden kiezen.
Pinksteren een prachtig feest, en wat een mooie droom.
We gaan het feest vieren dat het toen, meer dan tweeduizend jaar geleden gebeurd is. Het gebeurde in die eerste kerk… die zaal van het laatste avondmaal. Ze zaten in de eerste kerk angstig, teleurgesteld, zonder hoop bij elkaar… de apostelen en Maria. Jezus was weg. God was niet meer te vinden. En toen plotseling,,, was daar dat vuur als vlammen uit de hemel… Ze gooiden de ramen en de deuren van de kerk open en gingen naar buiten, de straat op, de stad in… En wat ze zeiden werd door iedereen verstaan. Ze spraken immers de taal van Jezus.. de taal van eerlijkheid en vrede en liefde en opkomen voor elkaar, de taal van troost spraken ze en van hoop en van sorry zeggen tegen elkaar. Ja toen is dat gebeurd. En waarom zou dat nu niet kunnen gebeuren? Waarom zouden wij niet in die mooie droom kunnen geloven? Waarom zouden wij niet de deuren van onze kerk open kunnen gooien, naar buiten kunnen gaan en de taal van de liefde kunnen gaan spreken? Sorry zeggen, troost bieden, hulp verlenen, al die dingen die eigenlijk zo vanzelfsprekend zijn . Al die dingen waarvan ook wij weten dat ze nodig zijn om tot vrede te komen, tot wat meer liefde niet alleen wereldwijd, maar ook in onze eigen families, gezinnen en huwelijken. We weten het… alleen met die woorden van Jezus zul je geluk in je leven kunnen vinden, en troost en hoop. Met bang in de kerk blijven zitten, met bidden alleen red je het niet. Je zult straks weer – net als toen – naar buiten moeten gaan en gewoon beginnen, steeds weer opnieuw beginnen met vrede brengen en het goede zeggen en het goede proberen te doen. Steeds weer opnieuw die droom tegemoet.
En ik denk dat velen dat ook doen.. en ik denk dat we ook zien dat dat mensen bijeen brengt. Neem nou alles wat er gebeurt rond de oorlog in het oosten. Onze paus zegt bij herhaling dat hij naar Moskou wil om met Poetin te praten. En kijk eens wat de westerse wereld over heeft voor de Oekraïense mensen. Europa is meer één dan ooit… en zie eens hoe dorpen, steden, parochies hulp bieden aan vluchtelingen en slachtoffers. Eens zal die taal in het oosten worden verstaan… Misschien over vele jaren,,, maar zoals na elke oorlog zullen de daders inzien hoe verschrikkelijk fout ze waren.
Laten we – echt in Gods naam – die droom van vrede blijven koesteren. Want als je die opgeeft, als je angstig bij elkaar blijft zitten, niet wetend wat te doen, dan gebeurt er niets en geef je vrij spel aan de boze krachten om je heen.
Zo is het in de Oekraïne, maar zo is het ook in ons eigen leven… Koester de droom dat je het goed kan hebben met de mensen die je liefhebt. En daar waar het fout is… ga er zelf op af… zeg sorry.. geef een hand… een kus.. een bos bloemen… niets doen, mokken, bang zijn brengt je nooit tot verzoening en maakt het leven nooit meer zoals het was. Het zal niet altijd lukken.. aar vroeg of laat komt het terug.. de liefde de vrede, de goedheid. Pinksteren is het feest van de liefde, niet alleen een schone droom, niet alleen voor straks, maar ook een droom die bij de kerkdeur begint.